Tant m'abelís e·m platz
Jovents e amistats,
Cui per jassé m'autrei,
Nula autra ren non vei
Dont aja sonh ni cura,
Qu'aitals es ma ventura.
Però la manentia
Qu'ieu ai de drudaria
Es mos màger tesòrs,
E fes e verais còrs,
E ma bona esperança,
Dont, si Dieus m'o enança,
Crei que vença al plus;
Qu'aissí o fai chascuns
Qui·s vòl d'amor jausir.
òbs l'es sapcha sofrir
Las penas e·ls afans,
Las iras e·ls bobans,
L'orgolh e l'espavent
Qu'amors mòstra sovent;
E·lh vet e·lh escondich
Non sian en mal escrich.
Ab gent sofrir en patz
Esta l'orgolh damnats,
E ab bèlas preguièras,
En divèrsas manièras.
Qui s'entremet d'amar
E ges non sap pregar
Enquer fa grand damatge,
qu'amors vòl en coratge
Ardit cortés e franc,
Sol que non sia estanc.
Nulha fòla vanança
Que torne en balança
Amors manhtas sasons,
A cui non es nuls pros;
Ans val molt mais assatz
Jòis ont es mais celats,
que puois el es espars
Non es tenguts en cars.
Segon aquest saber
Se devon captener
Cel qu'amon finament,
Segon mon escient.
Mais de me s'endeven,
que mais am d'autra ren,
qu'aissí com eu am plus,
Tem plus fòrt que negús
d'a penas aus cujar
En mon còr, ni pensar,
que cel amar mi denh
Per qu'amors mi destrenh.
Ans n'ai long temps de cèrt
Mon desirièr cubèrt,
Qu'anc non li·n fi semblant;
Mas des er en avant
Conosca ben, se·l plai,
Que tant quant ieu viurai,
Serai vas leis aclins,
Qu'ab un amorós ris
que·m fes quand m'esgardèt,
M'obrí e·m trasforèt
Mon còr jusqu'en mei lòc.
Adonc m'o tenc a jòc,
E paregro·m leugièr
D'amor li cossirièr;
Mas er son tant cregut
Qu'aissí m'an destolgut
De nulha autra fasenda
No·m plaz que m'i entenda,
Ni, se tot me volia
Entendre, no'i poiria;
Qu'adés tenc en coratge
Lo douç e·l bèl estatge
Que cela sap aver,
que m'a en son poder,
Ont es tala ma sòrts,
Ma vida e ma mòrts.
La vida i es, se·lh platz,
A far sas volentats;
M'a retengut per s(i)eu
Q'eu·lh jur e·lh don a feu
Que ja no pens ni faça
Mas çò que a leis plaça.
Bèla dòmna cortesa,
Ensenhada e apresa,
La vòstra grand beutats,
E·l depòrt e·l solaç,
Dont avètz entièr laus,
Mi fan téner enclaus
Ins el còr un desir
Dont m'avendrà morir,
Se no·us en pren mercés.
A! douça franca res,
Per vos art e aflam,
Tant de bon còr vos am;
E se mercés no·m val
Ab vos, jamais non cal
Que m'esfòrce de viure;
Que non poiria escriure
Uns clercs a son vivent
Lo mals q'ieu per vos sent;
Ni non crei que·l pogués
Mais sofrir nulha res.
Mas amors mi fai creire
Que ges no·m dei recreire
D'amar vos a ma vida,
Que'us es tant escharnida
E pros e conoissents,
Penrà'us en chausiments
De mi e pïetats.
Puois aissí soi laçats
E pres de vòstra amor,
Dòmna, per grand doçor
Vos volh mercé clamar,
Si no·m denhatz amar,
Consentetz me que'us am.
Per grand mercé'us o clam,
Qu'ab sol bèla semblança
Mi podètz d'esperança,
De çò qu'ieu plus desir,
Long temps suau noirir;
Que mais am, fe que'us dei,
Domna, com que·m n'estei,
De vos lo bon espèr
que d'autra tot aver.
Que, si Deus mi secora,
Pueis vos vi, nulha ora
No·s poc de vos partir
Mos còrs, dont vos remir
En pensant, car estièrs
No puesc, que volontièrs
Vos vira de mos olhs.
Ges no m'o tolg orgolh,
Mas falh me·n ochaisons,
Dòmna, manhtas sasons,
que non posc venir lai
Ont vòstre còrs estai.
Per, Dòmna, ont qu'ieu·m sia,
Vos m'avètz en bailia,
Aissí sens part d'autrui;
Non fes ren Dieus ab cui
Vos m'ajatz a devire.
No'us me pòt contradire
Neguna autra amistats;
Qu'anc, Dòmna, ço sapchatz,
Non fo neguns amants
Que tant ben, sens engans,
Amés com ieu am vos
Neis Leander Eròs,
Ni París Elenan,
Ni Pirramus Tisban,
Ni Flòris Blancaflor,
que·n traich manta dolor,
Ni Lavina Eneas,
Non neis Cleopatras
Cel que fo reis de Tyr.
Non ac tan fèrm desir,
Ni crei que tant amés
Lo reis Etïoclés
Salamandra tant ben,
Ni tant per bona fe,
Ni anc Iseut Tristan,
Que·n sofrí mant afan,
Ni Berenguièrs Quendís,
Ni Valença Seguins,
Ni, pel meu escient,
Absalon Florissen,
Ni anc Itís, çò cre,
Non amèt Biblís ren,
Avèrs çò qu'ieu am vos
Ni nuls amants qu'anc fos
Non amèt tant s'amia,
Ni non crei que mais sia
Còrs d'amant tant verais
Qu'ieu, Dòmna, non m'irais.
Tant doçament mi cench
E tant gent mi destrench
Lo vòstre amor e·m laça
Non sent mal que no·m plaça:
E donc, Dòmna, com er
D'est vòstre òme que'us quer
Uns don que vos li dés?
No'us aus dir que m'ametz,
Ni no'us aus dir aitant,
Mas, se'us platz, lo semblant,
Dòmpna·m podètz far ben,
E no'us greva de ren;
E s'ab qu'a pauc d'afan
Podètz tan fin amant
Com ieu sol retener,
Molt o devètz voler.
Dòmna·m no'us posc plus dir,
Car tot lo mond consir,
Mas ben podètz mon mal
E ma dolor coral
Conóisser e saber.
....
Per qu'ieu de tots mos bens
Vos rend laus e mercés,
E'us o grasisc adés
Qu'a1 còr m'estatz plus pres.