Dòmna, cel que non pòt aver
Jòi s'a vos non ven a plaser,
L'òms e l'amics vers e corals
Que non pensa d'autres jornals
Mas com pogués çò far e dir
Dont vos pogués en grat servir.
Cel que per vos languís e mòr
E que'us ama de tant bon còr,
Del melhor que anc non amèt
Nulhs amants puèis que·l mond renhèt,
Vos envia mil saluts lai
E manda vos que reman çai,
Aissí destrech per vòstra amor
que, si no·l val e no·l secor
L'umilitatz, per chausiment;
Que tanta es la dolor qu'el sent
E la pena grèus per sofrir
Mens presa viure que morir;
Car viure es tròp pièg de mòrt,
Pus qu'òm non a jòi ni depòrt.
Dòmna, vos ètz aicela res
Que sobre quant que·l sègle es
Me plasètz e m'atalentatz,
E ieu soi, Dòmna, ço sapchatz,
Cel òm el mond que pus vos am
E que per autra no·m reclam;
Vòstre soi per que'us plaça far,
E no'us poiria tot contar
Lo fin còr e la volontat
que m'avètz vos et amors dat
Del desir, com que.us fos afana,
Que no m'aondaria un ans.
Si non crezètz que sia ver,
Aujatz com o podètz saber
Bona Dòmna, sol non di(g)atz...
Mandatz me tot quant vos vulhatz,
No·m recreirai de vos amar;
que res als no·m podètz mandar
Qu'ieu non segua vòstre voler,
Mas çò dont non ai ges poder.
Per que·m meravilh molt de vos,
Bèla Dòmna, cortesa e pros,
Per que reman, quant n'avètz aits,
Car mager amistat no·m faitz,
S'ieu'us endeven per non amar
O'us en fa temença laissar;
Car segon çò que m'es parven,
Si mai m'aimassetz finament,
En pauc d'ora me pogratz tant
Far d'amor et de bèl semblant
Dont visquera tota sasons
Alegres e bauds e joiós.
Bòna Dòmna, per que reman,
Seràn totstemps tug miei prec van.
Dieus! tant mal estèt car anc fo
En mon còr tan gentil faiçon!
Dòmna, per Dieu e per mercé,
Adossatz vòstre còr vas me,
Sostenetz me lo terç o.l quart
Del desir que·m destrui e m'art!
Doça Dòmna, per qu'ieu me clam,
S'aissí finament com ieu'us am
E'us tenc sobre tot quant es car,
Vos pogués mon còr demostrar,
Ab aitant me fora ben pres,
que non cre ni m'albir ni·m pes,
Qu'anc tant non amei luenh ni pròp,
Dòmna, n'en mon còr non l'atròb,
que ieu nulha res tant amés
Com ieu am vos, si m'ajud fes!
Anc pus vos vi, ni nuèch ni jorn,
No'us aic mas bon còr e melhor,
Tant es fina ma volontats
Vas vos, Dòmna, que res no·m platz
Si no·m pes qu'a vos sia bon;
Ni ja Dieu senés vos no·m don
- Qu'ieu non vuelh -, Dòna, jòi ni ben,
Mas segon la vòstra mercé,
Ont avètz pausat et assís
Mon còr, qu'es molt leials et fins,
Si que mos màgers pensaments,
Bèla Dòmna, doca e valents,
Es tot per far vòstre plaser,
que d'als non puesc consir aver.
Ieu no'us poiria ges contar
Ni per negú escrich mostrar
Com ieu vos am veraiament;
Car, çò sapchatz certanament,
Non auria uns escrivans,
Ja non seria tant certans,
Escrich lo terç ni la mitat
De la doça, fina amistat
Dont mon còr es laçats per vos.
qu'ieu non cre que nulhs òms qu'anc fos
Pogués sofrir los mals qu'ieu trai
Per vos, Dòmna, que·m tenètz lai
Mon còr, que no·s pòt ges partir
De vos, si·n sabia morir.
E pus mon còr tenètz en gatge,
Car no'us vei no'i aja dampnatge
Car sapchatz, sitot m'estau çai,
Lai ont vos ètz mon còr estai.
Vers es que los còrs son ensèms
E ja no·s partiràn nulh temps;
A qualque part lo vòstres vir,
Lo mieu no·s vòl de vos partir.
Dòmna, lo fòc qu'ieu ai d'amor,
Que'm fai blasmar a cascun jorn,
Me tòl qu'aras no'us puesc mai dir,
Per que.m n'aven si a gequir.
Dieus salv vos, en cui es assís
Mos jòis, mos depòrts e mos ris.
Valha'm chausiments e mercés!
Non puesc mai dir: falh me l'alens.