La dousa votz ai auzida
Del rosinholet sauvatge,
Et es m'ins el cor salhida
Si que tot lo cosirer
E·ls mals traihz qu'amors me dona,
M'adousa e m'asazona.
Et auria·m be mester
L'autrui jois al meu damnatge.

Ben es totz om d'avol vida
C'ab joi non a son estatge
E qui vas amor no guida
So cor e so dezirer !
Car tot can es s'abandona
Vas joi e refrim'e sona :
Prat e deves e verger,
Landas e pla e boschatge.

Eu, las cui Amors oblida,
Que sui fors del dreih viatge,
Agra de joi ma partida,
Mas ira·m fai destorber!
E no sai on me repona
Pus mo joi me desazona!
E no·m tenhatz per leuger
S'eu dic alcu vilanatge.

Una fausa deschauzida
Trairitz de mal linhatge
M'a trait et es traida,
E colh lo ram ab que·s fer !
E can autre l'arazona,
D'eus lo seu tort m'ochaizona !
Et an ne mais li derrer
Qu'eu, qui n'ai faih lonc badatge.

Mout l'avia gen servida
Tro ac vas mi cor volatge !
E pus ilh no m'es cobida,
Mout sui fols, si mais la ser.
Servirs c'om no gazardona,
Et esperansa bretona
Fai de senhor escuder
Per costum e per uzatge.

Pois tan es vas me falhida,
Aisi lais so senhoratge,
E no volh que·m si'aizida
Ni ja mais parlar no·n quer.
Mas pero qui m'en razona,
La paraula m'en es bona,
E m'en esjau volonter
E·m n'alegre mo coratge.

Deus li do mal'escharida
Qui porta mauvais mesatge,
Qu'eu agra amor jauzida,
Si no foso lauzenger.
Fols es qui ab sidons tensona,
Qu'e·lh perdo s'ela·m perdona,
E tuih cilh son mesonger
Que·m n'an faih dire folatge

Lo vers mi porta, Corona,
Lai a midons a Narbona,
Que tuih sei faih son enter,
C'om no·n pot dire folatge.