Lo segle m'es camiatz
Tan fort, don suy iratz,
Qu'a penas sai que·m dia!
Qu'ieu suelh esser uzatz
De chans e de solatz
E de caualairia,
Mesclat ab cortezia!
E so per qu'om ualia
Era ma uoluntatz
Et en ditz et en fatz
Et en tot quan podia!
E las domnas uezia,
Selhas cuy ualor tria
Ab lur plazens beutatz,
Don era conortatz
De gran ioy que n'auia!
E trac en garentia
Amor que m'i mouia:
Del tot m'era donatz
A so que Ualor platz,
E·l segle m·o sufria.
Aras tem que blasmatz
En fos e condampnatz
S'ieu res d'aisso fazia.

Del tot mi sui uiratz,
Totz enicx e forsatz,
A sso que no·m platz mia.
Que me couen de platz
Pensar e d'auocatz,
Per far libelhs tot dia!
E pueys esgart la uia,
Si nulhs corrieus uenria!
Qu'ilh uenon daus totz latz,
Polsos et escuyssatz,
Que la cort los m'enuia!
E si dizon folhia,
Blasmar non l'auzaria.
Pueys me dizon: pujatz,
En cort es demandatz!
La pena s'escrieuria,
Qu'om no·us perdonaria
Si·l iorn en uos falia.
Ueus a que suy tornatz,
Senhors, ar esgardatz
Si sui ben a la lhia:
Qu'ieu am trop mais lo glatz
No fas las flors dels pratz,
Que no sai on me sia.

Senhors, a Dieu siatz,
Quar hom que uiu iratz
Ual meyns que si moria!
Qu'al rey Castellan platz,
Qu'es sobre totz honratz,
Qu'ieu tengua lai ma uia,

Qu'en elh m'er restauratz
Jois e chans e solatz,
Qu'alhors non reuenria.