A chantar m'ér de çò qu'eu no volria,
Tant me rancur de lui cui sui amia;
Car eu l´m mais que nulha ren que sia:
Vas lui no·m val Mercés ni Cortezia
Ni ma beltatz ni mos prètz ni mos sens;
Qu'atressí·m sui enganad'e trahia
Com degr'ésser, s'eu fos desavinens.

D'aissò·m conòrt, car anc non fi falhensa,
Amics, vas vos per nulha captenensa;
Ans vos am mais non fetz Seguís Valensa,
E platz mi mout que eu d'amar vos vensa;
Lo meus amics, car ètz lo plus valens;
Mi faitz orgòlhs en ditz et en parvensa
E si ètz francs vas totas autras gens.

Meravelh me com vòstre còrs s'orgòlha,
Amics, vas me, per qu'ai razon que·m dòlha;
Non es ges dreitz qu'autr'amors vos mi tòlha,
Per nulha ren que·us diga ni acòlha.
E membre vos quals fo·l comensamens
De nòstr'amor! Ja Dòmnedeus non vòlha,
Qu'en ma colpa sia·l departimens.

Proeza grans, qu'el vòstre còrs s'aizina,
E lo rics prètz qu'avètz m'en ataïna;
Qu'una non sai, lonhdana ni vezina,
Si vòl amar, vas vos no si'aclina;
Mas vos, amics, ètz ben tant conoissens
Que ben devètz conóisser la plus fina:
E membre vos de nòstres covinens.

Valer mi deu mos prètz e mos paratges
E ma beutatz, e plus mos fins coratges;
Per qu'eu vos man, lai on es vòstr'estages,
Esta chanson, que me sia messatges
E vòlh saber, lo meus bèls amics gens,
Per que vos m'ètz tant fèrs ni tant salvatges;
No sai si s'es orgòlhs o mals talens.

Mas aitan plus vòlh li digas, messatges,
Qu'en tròp d'orgòlh an gran dan maintas gens.